Parochie Pius X
Groenenborgerlaan 214, 2610 Wilrijk
Verder leven zonder jou
-
Rouwverwerking na partnerverlies
Interessant om lezen
‘Je mag mij altijd bellen’ – 1001 dagen van rouw, een boek van Karin Kuiper, weduwe van auteur Karel Glastra van Loon die op 42-jarige leeftijd aan een hersentumor stierf.
Uitgeverij Lannoo, 2008
‘Plotseling behoorde Karin tot dat lastige volkje van weduwen en weduwnaars. Zonder hulp van anderen redt niemand het, maar toch stond bovenaan haar ergernissenlijst
het goedbedoelde zinnetje “Je mag mij altijd bellen”. Want hoe welgemeend ook, dit is “hulp” die je met lege handen achterlaat… omdat je in je diepste wanhoop niet wilt bellen en niet kan bellen.’
Als je partner overleden is
Weekend voor mensen van wie de partner overleden is.
Dit weekend wil door de ontmoeting met lotgenoten de kans bieden om stappen te zetten op weg naar de heling en verwerking van het partnerverlies.
Tijdens het weekend wisselen praten, luisteren, stilte en beweging elkaar af. In kleine groepen wordt de tijd genomen om de eigen ervaringen en gevoelens te verwoorden en om naar elkaar te luisteren.
Wie dat wenst, kan zich na het weekend inschrijven voor vier zaterdagnamiddagen die gelden als nazorg.
Informatie over het weekend bij Marijke Marijnissen (tel. 03 297 45 12 of 0498 38 45 43) of bij Diane Dufraing via dianedufraing@hotmail.com
Dit weekend wordt twee keer per jaar georganiseerd. Voor de volgende data en voor alle info kunt u kijken op:
http://www.kerknet.be/ccv-antwerpen/informatie/verder-leven-zonder-jou
Een deelneemster van een vorig weekend, stuurde ons deze getuigenis: Moed om verder te gaan,
getuigenis van rouw bij een overleden partner
Eerst was er geluk, veel geluk.
Het onvoorzien overlijden van mijn lieve echtgenoot dompelde mij in een wereld van verdriet en droefenis, van onwerkelijkheid en onaanvaardbaarheid.
Ik zocht naar een hulp- en redmiddel om dit verdriet te kunnen dragen. Ik kwam uiteindelijk terecht bij “Rouwzorg Vlaanderen” gedragen en gegeven door mensen die in dezelfde situatie verkeerden, lotgenoten.
Ik contacteerde, schreef me in en volgde de sessies waar we door lieve en begripvolle mensen begeleid werden om over ons diepe leed te praten, te luisteren, en het deed goed.
Zo kwam ook het aanbod om het weekend “Verder Leven Zonder Jou“ te kunnen volgen.
Ik informeerde, en ja, mensen die hier aan deelgenomen hadden waren er vol lof over. Na wat wikken en wegen besloot ik me in te schrijven.
Vrijdagavond, 27 november 2015, moed bijeengeraapt en richting Ranst, naar Kasteel Zevenbergen.
De mooie omgeving, de vriendelijke dame die buiten stond om je verder de weg te wijzen, gaf al meteen een gevoel van welkom zijn.
Afwachtend en aftastend kwamen de andere mensen toe, mensen met allemaal hun eigen pijn en verdriet, recent, of iets verder.
Het praten, luisteren, delen met mekaar schiep een hechte band, een samenhorigheid.
De begeleidsters, die met veel begrip, tact en warme vriendelijkheid de dagen leiden, verdienen alle lof. Zij hebben door dezelfde pijn de moed gehad zich te engageren en in te zetten om hun medemensen in hun diepe smart te kunnen bijstaan; het blijft een feit, mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, die mensen kunnen pas ten volle begrijpen.
Terugblikkend op het weekend kan ik niet anders besluiten dat dit een zeer bijzondere ervaring was. De band, de vriendschap die ontstaat tussen begeleidsters en deelgenoten, geen verschillen, alleen begrip.
Dit weekend bracht, ondanks de pijn die we allen dragen, verlichting.
Verlichting, inzicht en ook moed om verder te gaan.
Ook voor mij, het heeft me rijker gemaakt, de blik verder gericht.
Mijn dank en waardering gaan dan ook ten volle naar de begeleidsters en hun organisatie, die door hun begrip en luisterbereidheid mensen in hun diepste treffen zo nabij staan.
Dikke proficiat.
Moge jullie werk nog voor vele mensen een reikende hand blijven,
Een lotgenote.